भावना

भाईचे रिपोर्ट हातात आल्यापासून अवि अस्वस्थ होता . घरी जाऊन  काय उत्तरे द्यावीत हेच त्याला सुचत नव्हते . शेवटी नाईलाजाने घरात शिरला . भाई पलंगावर टेकून बसले होते .घरात कोणीच नव्हते. तो बाजूला बसला .
"बोल ,भाई त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहत बोलले .
"तुझा आजार गंभीर आहे", घशातील आवंढा परतवत अवि बोलला .
क्षणभर वेदनेची चमक भाईंच्या डोळ्यात येऊन नाहीशी झाली .
"आणि हे सांगायची जबाबदारी नेहमीप्रमाणे तुझ्या अंगावर आली" . भाई हसत बोलले. पण त्यांच्या हसण्यामागील वेदना लपली नाही.
"तुला काही वाटत नाही का ?? अवि काळजीने बोलला.
" तुला काही वाटते का" ?? भाईंनी गंभीर होत म्हटले.
"अरे ब्याऐंशी चालू माझे .उत्तरार्ध चालू झालाय. आता काय वाटायचे ?? आणि तसेही आपण आपल्या भावना एकमेकांपासून लपवातच राहिलो नाही का ?? तू तर दगड म्हणूनच प्रसिद्ध  मित्राची आई वारली तिच्या प्रेताला जातो आणि मित्राला मुलगी झाली तिला बघून येतो असे एकाच टोनमध्ये बोलणार माणूस तू . आज तू का असा वागतोस ??. अवि  नुसताच हसला .
" अवि, भावना व्यक्त करायला शिक ",.हात हातात घेऊन भाई म्हणाले ." काळजी करू नकोस."
हायसे वाटून अवि उठला. मनावरचे ओझे उतरल्यासारखे वाटले शेवटी बाप तो बापच .
रात्री जेवल्यावर अवि निखिल ला घेऊन आईस्क्रीम खाण्याच्या निमित्ताने घर बाहेर पडला . निखिल बारावीला होता .घरात काय चालू आहे याकडे त्याचे लक्ष नव्हते .अभ्यास तो आणि मित्र यातच रमून गेलेला .कट्ट्यावर दोघे बसले .
"निखिल आजोबा आजारी आहेत ",. मी त्याच्याकडे पाहत म्हटले .
"माहितीय ,"त्याने मान न उचलता उत्तर दिले .
"तसे नाही ते खूप खूप आजारी आहेत", . माझ्या बोलण्यातील बदल ऐकून तो चमकला .त्याने माझ्याकडे पाहिले .क्षणभर त्याचा चेहरा रडवेला झाला .
",म्हणजे ते बरे होणार नाहीत का ?? पप्पा तुम्ही आहात ना ? तरीही काही करू शकत नाही का ?? त्याच्या स्वरात अविश्वास दिसत होता . नकळत दोन अश्रू त्याच्या डोळ्यातून बाहेर आले .क्षणाक्षणाला त्याच्या चेहऱ्यावर बदल घडून येत होते .
अविने  त्याच्या पाठीवर हात ठेवला ",काळजी करू  नकोस. करू काहीतरी .मी आहे ना "?? तसा त्याचा चेहरा फुलला .  त्याचा तो फुललेला चेहरा पाहून अविला  भाईची आठवण झाली . त्याचा  मुलगा भावना व्यक्त करायला शिकला होता .