हॅपी मेन्स डे
कसल्यातरी आवाजाने त्याला अचानक जाग आली . डोळे उघडून पाहिले तर अंथरुणात बापाची चुळबुळ चालू होती . सवयीनुसार डोक्याजवळच्या मोबाईलकडे हात गेला . पहाटेचे साडेचार झाले होते. बाबांनी अंथरुणात लघवी केलीय हे त्याच्या लक्षात आले . झोपुया का अजून तासभर.....?? त्याने विचार केला . पॅड तर बांधले होते . काय करणार होते ते..?? गेले वर्षभर अर्धागवायूने अंथरुणात एका जागीच पडून होते. नाही पॅड बदलले तर थोडीच उठून मारणार होते...एक बाजू पूर्ण निकामी होती त्यामुळे बोलूही शकत नव्हते .झोप सहन न होवून त्याने कुस बदलली आणि परत झोपेची आराधना करू लागला.
पण आता झोप येणे शक्य नव्हते . अंगावरचे पांघरूण बाजूला फेकून तो उठला. काही न बोलता तो त्यांच्या बेडजवळ आला.त्याला जवळ आलेले पाहताच बाबा ओशाळवाणे हसले.त्याच्या नजरेतील ते भाव पाहून तो आश्वासक हसला.अलगद त्याने त्यांना उचलले.बाजूच्या आरामखुर्चीत ठेवले.त्यांच्या बेडवरील चादर बदलली . मग पॅड काढून साफ केले दुसरा पॅड लावला . एक गोळी त्यांना देऊन पुन्हा बेडवर झोपविले.तोपर्यंत सहा वाजलेच होते.
आता आपली तयारी करू असे पुटपुटत तो गॅलरीत उभा राहिला.समोरच्या बिल्डिंगमध्ये त्या फ्लॅटची लाईट लागली होती . बाथरूममध्ये एक काया शॉवर घेताना दिसत होती . तिची पूर्ण आंघोळ होईपर्यंत तो थांबला."साला... आयुष्यात हाच एक टाईमपास आहे..." स्वतःशी हसत तो मनात म्हणाला.गपचूप तोंडात ब्रश कोंबत टॉयलेट मध्ये घुसला .
नेहमीप्रमाणे एका बाजूला नाश्ताची तयारी करत त्याने स्वतःची ही तयारी केली . मग पुन्हा बाबांना साफ केले त्यांची तयारी करून त्यांना नाश्ता भरविला ."तुम्ही असे बघत जाऊ नका हो... काही त्रास नाही मला तुमचा .. ...कशाला स्वतःला पांगळे समजतायत.मी आहे तोपर्यंत काळजी घेईन तुमची.." त्यांचा केविलवाणा चेहरा पाहून अचानक तो खेकसला."आज तुमच्याजागी मी असतो तर तुम्ही ही असेच केले असते माझ्यासाठी.." बाबा कसेबसे हसले . त्यांना नेहमीची औषधे देऊन तो निघायची तयारी करू लागला.बाबांची काळजी घेणारा नेहमीचा माणूस येताच तो त्याच्या हातात घराची चावी घेऊन देऊन निघाला .
सोसायटीच्या गेटमधून बाहेर पडताना समोरच्या बिल्डिंगच्या गेटमधून बाहेर पडताना ती दिसली . पाठीमागून शेप पाहतच सकाळची आंघोळ त्याला आठवली .तिच्या मागूनच तो निघाला .
ऑफिसमध्ये नेहमीप्रमाणे उशिराच पोचला आणि आल्याआल्या आत बोलावणे आले . बाजूच्याने हसत बोटाने तासण्याची ऍक्शन केली तसा तोही हसला.केबिनचा दरवाजा उघडून आत शिरला तेव्हा ती त्याच्याकडे रोखूनच पाहत होती.पुढची पंधरा मिनिटे तो शांतपणे शिव्या खात उभा होता . खरे तर रागाने फुललेला तिचा चेहरा पाहून त्याला आतमध्ये सुखद भावना होत होत्या.खरेच काहीजणी रागावल्यावरच सुंदर दिसतात हे खरे ... अचानक तिने त्याच्या डोळ्यात रोखून पाहिले आणि त्यातील भाव तिने ओळखले."गेट आउट ..."ती रागाने कडाडली. तो बाहेर पडला . दुपारी लंचपर्यंत घरी तीनदा फोन करून बाबांची तब्बेत विचारून घेतली.
कॅन्टीनमध्ये ती त्याच्यासमोर येऊन बसली . स्वतःचा डबा उघडून त्याच्यासमोर ठेवला. त्याने हसून थोडी भाजी स्वतःच्या ताटात घेतली."
कसे आहेत बाबा ....??
त्याने ठीक अशी मान हलवली .
"आपण लग्न कधी करायचे ..."?? तिने नेहमीचा प्रश्न विचारला.
"बाबा आहेत तोपर्यंत नाही.." त्यानेही नेहमीचेच उत्तर दिले.
" वय उलटून जातील आपली .मला काहीच प्रॉब्लेम नाहीय.आपण दोघेही सांभाळू त्यांना .."ती चिडून म्हणाली.
"तो प्रॉब्लेम माझा आहे. मीच सोडविन.तुम्हाला थांबायचे नसेल तर तू मोकळी आहेस.च्यायला ...लहानपणीच आई गेली तेव्हा त्यांनी दुसऱ्या लग्नाचा विचार केला नाही ..न कळत्या वयापासून मला सांभाळले. मग आज माझी जबाबदारी आहे त्यांना सांभाळायची.."
तिने हताशपणे त्याच्याकडे पाहिले."तीन वाजता मिटिंग आहे ..सर्व पेपर्स घेऊन तू माझ्यासमोर पावणे तीनला हजर पाहिजे . कसलीही कारणे चालणार नाहीत ....आणि हो ...हॅपी मेन्स डे ...."करड्या स्वरात बोलून ती निघाली .
संध्याकाळी तो नेहमीसारखा घरी आला . नोकरकडून चावी घेऊन त्याला मोकळे केले .नंतर सर्व तयारी करून कपाटातील बाटली आणि ग्लास घेऊन बाबांजवळ बसला.
"आज तिने पुन्हा लग्नाचे विचारले आणि मी नाही म्हटले... मित्राशी बोलावे तसे तो त्यांच्याशी बोलू लागला..."कामावर तिला बॉस म्हणून सहन करतो पण इथेही तिची बॉसगिरी चालेल याची भीती वाटते. तुम्ही आहात तोपर्यंत मजेत राहू दोघे .नंतर पुन्हा कैद आहेच. सध्यातरी मस्त चाललंय आपले ...हॅपी मेन्स डे बाबा.." आणि हातातील ग्लास उंचावून त्याने मोठा घोट घेतला . मग हळूच गॅलरीत येऊन उभा राहिला . समोरच्या बेडरूममध्ये कपडे बदलताना तिची कमनीय सावली दिसत होती .
शेवटी काय men will be men always .
© श्री .किरण कृष्णा बोरकर
