मानाचा गणपती

मानाचा गणपती
सदाशिवभाऊना अपघात झालाय आणि हाताला मार लागलाय ही बातमी कळताच मला आता त्यांच्या गणपतीचे काय होणार.....???  हीच काळजी लागली . त्यात त्यांनी मला संध्याकाळी घरी बोलावले हे ऐकून जास्तच टेन्शन आले.आता भावकीतल्या सर्व गोष्टी पुन्हा बाहेर येणार याची खात्री होतीच.  शेवटी काय तर आजची संध्याकाळ काळजी करण्यातच जाणार होती . घरी फोन करून सौ.ला सांगितले तशी तीही यायला तयार झाली."बरे झाले ....आधीच सांगितले.. नाहीतर आताच मी पोहे भिजत घालणार होते नाश्त्यासाठी. आता त्यांच्याकडे नाश्ता करू ..". मी सौ.च्या निर्णयाला मनोमन दाद दिली.तसेही सौ.चे माहेर त्यांच्या बाजूच्याच गावात ..त्यामुळे तिला त्यांचा थोडा जास्त ओढा .म्हणजे आमची अर्धी काळजी ती घेणार हे पाहून फार बरे वाटले.
संध्याकाळी परस्पर बाहेर भेटून मी आणि सौ त्यांच्या दारी धडकलो . त्यांना पाहताच सौ.ने "दादानो... असा हंबरठा फोडला आणि त्यांच्या गळ्यात पडून रडू लागली .तिचा आवाज ऐकून शेजारच्या म्हात्रे काकू ,नलिनी वहिनी धावत घरात शिरल्या जणू काही याच गोष्टीची वाट पाहत होत्या."अगे बाय .... हाय मी अजून.... आणि त्या देवळाजवळच्या जमिनीचो  हिस्सा तुला दिल्याशिवाय जाऊचो नाय...." सदाशिवभाऊ तिच्या डोक्यावर थोपटत हसत हसत म्हणाले. "आयला....ही भानगड आहे होय.तरीच म्हटले ही कशी पटकन तयार झाली इथे यायला" मीही त्यांच्या सुरात सूर मिळवला." तुम्ही गप बसा हो ..." सौ.ने ठेवणीतला आवाज काढला आणि मी गप्प झालो .
इकडतिकडच्या बऱ्याच गोष्टी झाल्या. ते बाथरूममध्ये कसे पडले याचे वर्णन झाले .हाताला थोडा मुका मार बसलाय पंधरा दिवस काही उचलू नये अशी ताकीद मिळालीय. पण अजूनही ते मूळ मुद्द्यावर येत नव्हते .
शेवटी सौ.ने दबक्या आवाजात विचारले "भाऊ काय झाला असा.. चेरो का पाडुन बसलावं ..."
"अगो.... या झिलाची काळजी असा .यावर्षी माझा ह्या असा झालाय . आता गणपती कोण डोक्यावर घेईत . शेवटी घराचा मान असा .आमच्या रोहितला ह्या काय पटत नाय. तो काय ह्या गणपतीचा करुचा नाय . माझ्या नंतर गणपती डोक्यावर घेऊचा मान त्याचाच . मेलो गणपतीच्या दिवशी पण कामाक जाता . त्यास काम महत्वाचा मग देव. माझ्या नंतर घरच्या गणपतीचा काय होणार देव जाणे..." तशी सौ. गप झाली.
मी त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवला "भाऊ .... काळजी करू नका होईल सर्व नीट.."
कोकणातील लोकांच्यात गणपतीबद्दल काय भावना असतात हे सांगायला नको. त्यामुळे भाऊंच्या मनात काय चालू आहे याची जाणीव मला होती.
दोन दिवसानंतर ....
सकाळी रोहित आपल्या ऑफिसमध्ये पोचला तेव्हा अजून कोणीच आले नव्हते.आल्याआल्या त्याने आपल्या टीमला मेल / व्हाट्स अप करून मीटिंगला बोलावले. इतक्यात ऑफिस बॉय  समोर कॉफी घेऊन उभा राहिला आणि एक कागद समोर ठेवला."साहेब....वर्गणी . ..." तो खाली मान घालून म्हणाला.  शांतपणे खिश्यातून पाचशे रु. पुढे केले. कॉफी  संपेपर्यंत त्याची टीम गोळा झाली.
"आपल्याला पंधरा दिवसात काम पूर्ण करायचे आहे . फॉरेन टीम दोन दिवसात येईलच ..कोणाला काही प्रॉब्लेम आहेत का ....?? त्यांनी खास आवाजात विचारले .
"सर मी सुट्टीवर आहे .चार महिने आधीच सुट्टी टाकली आहे . गणपती आहेत घरात .... एकजण हळूच म्हणाला.
"सर मीही पुण्यात चालले आहे . मैत्रिणीबरोबर गणपती पाहायला . यावर्षी लागून सुट्टी आलीय ना .. तीन दिवस मिळतील .... " एक तरुणी चेहऱ्यावरची सुरकती न हलवता म्हणाली.
" सर... यावर्षी अष्टविनायक करतोय बाबाना घेऊन . मागच्या वर्षी आजारी आईसाठी नवस बोलले होते ते.मीही तीन दिवस नसेन .." तिसरा पुटपुटला.
"मग मी एकटाच काम करू का ...."?? रोहितने आवाज चढविला. तसे सर्व स्तब्ध झाले ."चला निघा..बघू पुढे काय करायचे ". असे बोलून मान खाली घालुन काम करू लागला सगळे बाहेर पडले.
थोड्यावेळाने  त्याला साहेबांचा फोन आला "रोहित...फॉरेनच्या मंडळींचे येणे थोडे पुढे ढकलले गेलंय . आता ते गणपतीला येतील.पुण्यातील आणि मुंबईतील प्रसिद्ध गणपतीचे दर्शन घेतील.विसर्जन सोहळा बघून मग आपल्याकडे येतील.
" च्यायला... सर्वाना गणेशोत्सवाचे आकर्षण आहे . इतके कसे  वेडे होतात सगळे ....?? . घरी बाप पण चेहरा पडून बसलाय.
इतक्यात केबिनचे दार लोटून अनिल निमकर आत आला."सध्या तुझी एक दोन कामे थोडी लेट होतील . माणसे नाहीत माझ्याकडे .मीही गावी जातोय गणपतीला .. "त्याने खुर्चीत बसता बसता सांगितले.
" अरे मित्रा.....असे कसे ठरावतोस तू एकटाच..?? काही जबाबदारी आहे की नाही कामाची ..?? माणसांना सोडतोस कसे तू .....?? आणि तू ही बिनधास्त चाललास .मित्र असलास म्हणून काय झाले ...?? कामात दोस्ती नाही .. "रोहित रागाने म्हणाला.
"अरे शांत हो ...माझे कामगार कोकणातले. काही झाले तरी गणपतीला जाणारच .भले नोकरीवर लाथ मारतील.आता.. मीही काही वाटेल ते झाले दरवर्षी गणपतीला गावी जातोच .त्यामुळे त्यांना बोलून काही फायदा नाही. राहिले तुझे काम....??  ते मी इतर माणसे बोलावून करून घेईन. त्यासाठी जास्त पैसे गेले तरी चालतील . आणि पुढच्या वर्षी पासून गणपतीत तुझे काम घेणार नाही . चार पैश्याचे नुकसान झाले तरी चालेल" अनिल शांतपणे म्हणाला .
" च्यायला ...तुम्ही लोक पैसे कधीच कमवू शकणार नाहीत. देव आणि गाव हेच करीत बसा. चल जा आता.... बघू काय ते नंतर" तसा अनिल बाहेर पडला.
ऑफिसमध्ये गणेशोत्सवाचे वातावरण होते म्हणून कामही आरामात चालू होते . सर्वजण वेळेवर घरी निघाले . कोणीच नाही म्हणून रोहित ही वेळेवर बाहेर पडला .
त्याच दिवशी संध्याकाळी .....
संध्याकाळी मला नाक्यावर रोहित भेटला ."आज लवकर आलास ...?? सदाशिवभाऊंना भेटून आलो परवा .. बरे आहेत आता . तू खूप काळजी घेतोस असे म्हणत होते.." मी एका फटक्यात सर्व बोलून मोकळा झालो.
" हो ....सर्व लवकर निघाले. मग मीही काय करू बसून . लवकर आलो तर भाऊंच्या जवळ बसेन थोडा वेळ."रोहित हसत म्हणाला.
"गणपतीचे काय..." ?? मी सहज विचारले.
"माहीत नाही. अजून नक्की नाही . भाऊंना जमणार नाही. मला ही कामे आहेत .सांगू तिथे कोणाला तरी .. तुमचे काय ...?? त्याने उलट प्रश्न केला.
" अरे ...मी ऑफिसला जाऊन बसणार . दोघे तिघे सुट्टीवर चाललेत त्यांची कामे मी पूर्ण करीन. शिवाय ऑफिसच्या गणपतीची पूजा ..आरतीही करावी लागेल . माझा गणपती गावी असतो . एक वर्ष आड मी गावी जातो आणि गणपतीची जबाबदारी मोठ्या भावाकडे आहे त्यामुळे त्यालाच करावे लागते .आम्ही फक्त मिरवायला जातो"असे बोलून हसलो.
"दरवर्षी का जात नाही ...??त्याने सहज विचारले.
"गेलो असतो रे ...आवडेल जायला.पण काही जबाबदाऱ्या टाळता येत नाहीत. त्या पूर्ण कराव्याच लागतात .पण संधी मिळते तेव्हा जातोच . मागच्या वर्षी गेलो पण ह्यावर्षी चान्स नाही . पुढच्यावर्षी नक्की" असे बोलून निघालो .
रोहित घरी आला तेव्हा सदाशिवभाऊ  आश्चर्यचकित झाले." आज लवकर ....??
" हो काम नाही .."तो तुटक स्वरात बोलला. फ्रेश होण्यासाठी बाथरूममध्ये गेला तेव्हा भाऊंच्या फोनची बेल ऐकू आली . फोनवर भाऊंचे बोलणे स्पष्ट ऐकू येत होते .
"अरे.. आता हातच मोडलो त्याला मी तरी काय करू ...?? आतापर्यंत गणपती कधी चुकवलो नाय . बाबा गेल्यापासून सर्व मीच तर करतंय . त्याला डोक्यावर घेऊन आणूचा मान कधी चुकवला नाय . झिलाक पटत नाय तरी पण मी करताच ना सगळा.  त्याने सगळी तयारी करून ठेवली होती माझ्यासाठी पण अचानक ह्या घडला . यावर्षी रघुनाथला सांग गणपती घेऊन येवाक. मी नाय येऊचा . नुसता येऊन काय करू ...."?? बोलता बोलता त्यांचा कंठ दाटून आला.रोहित बाथरूम मधून बाहेर येताच भाऊनी फोन बंद केला." कोणाचा फोन ..?? त्याने विचारले . "गावावरून होता ..??  नाही जमणार यायला म्हणून सांगितले .. "असे म्हणून त्यांनी नजर चुकवली.
"का नाही जाणार ....?? दरवर्षी जातात ना तुम्ही ...?? यावर्षी मी आलो तर चालेल का ..?? तुम्ही गेल्यावर मलाच परंपरा चालवावी लागणार आहे . मग यावर्षी पासूनच सुरवात करूया ...गाडी तयार आहे . तुमची तयारी करा नेहमीप्रमाणे निघू .फक्त ह्यावर्षीपासून मी असेन .. त्यांच्या डोळ्यात पाहत रोहित म्हणाला .
"खराच की काय ...?? असे म्हणत दोन अश्रू त्यांच्या डोळ्यातून टपकले.
" भाऊ ...मी सर्व सहन करेन .पण तुमच्या डोळ्यातील अश्रू नाही सहन करू शकत . तुमची इच्छा आहे ना गणपती आपल्या घराण्यातील लोकांच्या डोक्यावरून यावा तर तो मी आणेन . बघूया तरी काय फिलिंग येते . का इतकी लोक भक्ती करतात त्याची . चला ठरल्याप्रमाणे निघू . सांगा गावी फोन करून ".पण हे सर्व बोलताना आपला उर का भरून आलं ते त्याला कळलेच नाही .
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर

रिटर्न ऑफ अ किंग ..... विल्यम डॅलरिपंल

रिटर्न ऑफ अ किंग ..... विल्यम  डॅलरिपंल
अनुवाद....अंजली नरवणे आणि सुनीती काणे
मेहता पब्लिकेशन
ब्रिटिश आणि अफगाणिस्तान यांच्या पहिल्या युद्धाचे वर्णन लेखकाने या पुस्तकात केले  आहे . 1842 साली अफगाण जनतेने ब्रिटिशांविरुद्ध बंड केले आणि धर्मयुद्ध पुकारलं. त्याकाळी ब्रिटिशांची 18000 ची सेना ,भारतीय शिपाई आणि लष्करी समुग्री  यासर्वाना अपुरी शस्त्रास्त्रे असणाऱ्या अफगाणी टोळ्यांनी पराभूत केले .या युद्धाचे संपूर्ण विश्लेषण लेखकाने केले आहे .

देशसेवा

देशसेवा
त्या बंद खोलीत ते पाचजण एकत्र जमले होते . पाचही जणांची निवड देशाच्या कानाकोपर्यातून अतिशय जाणीवपूर्वक करण्यात आली होती.देशातील  उत्कृष्ट दर्जाचे खास कमांडो होते ते.त्यातील कोणीही एकमेकांना ओळखत नव्हते आणि त्याची गरजही भासत नव्हती.आपल्यावर सोपवलेली कामगिरी पूर्ण करायची आणि रेजिमेंटमध्ये परत फिरायचे हेच त्यांचे काम . खडतर ट्रेनिंग आणि खंबीर मन यामुळे चेहऱ्यावर कठोरता दिसत होती .समोरच्या स्क्रिनकडे आणि बोलणाऱ्या लीडरकडे लक्षपूर्वक पाहत होते .लीडरने त्यांना सांकेतिक नंबर दिले होते . तो काश्मीरमधील एका दहशतवादी तळाचे चित्रीकरण त्यांना दाखवीत होता . आपल्या जवानांची हानी होऊ नये म्हणून मोजकेच कमांडो वापरायचे असे धोरण सरकाने जाहीर केले आणि म्हणूनच फक्त पाच जणांना यासाठी निवडले गेले होते .अर्थात ते पाचहीजण पाचशेजणांना भारी होते . कोणत्याही कठीण परिस्थितीला सामोरे जाण्याची आणि कठीण परिस्थितीत योग्य निर्णय घेण्याची क्षमता त्यांच्यात होती . प्रत्येकाच्या नावावर अविश्वसनीय कामगिऱ्या जमा होत्या .
दहशतवादयांचा तळ त्यांच्या डोळ्यासमोर दिसत होता . अत्याधुनिक साधनांनी काढलेल्या त्या चित्रफितीत  सुमारे पंचवीस ते तीस जण दिसत होते . आणखीही असतील त्यात काही स्त्रियाही दिसत होत्या. नवीन जीपीएस प्रणालीमुळे तळाचे अचूक लोकेशन मिळत होते . अतिरेक्यांकडे असलेला शस्त्रसाठाही दिसत होता . परदेशी बनावटीची शस्त्रे येतात तरी कुठून ....?? पण त्याची त्यांना फिकीर नव्हती. जो प्रतिकार करेल त्यांना संपवायचे हीच ऑर्डर होती त्यांना.ते मृत्यूदूतच होते.
मीटिंग संपली आणि लीडर निघून गेला आता तिथे ते फक्त पाचच जण होते."हे xxxx सुधारणार नाही कधीच. हे जन्मापासूनच हरामी आहे . साले भांडून वेगळे झाले पण अजूनही संधी मिळेल तेव्हा आमच्या देशात घुसून वाट लावून जातात ..." नंबर एक पोटतिडकीने म्हणाला." हो रे...  ह्यांना मुळापासूनच  नष्ट केले पाहिजे. माणुसकी नाही त्यांच्याकडे. साले वर म्हणतात दिवसातून पाच वेळा देवाचे नाव घ्या .."नंबर दोन  त्याची री ओढत म्हणाला."काही नाही.. आता सापडले तर सगळ्यांना गोळ्या घालू त्यात दोन तीन निरपराधी मेले तरी चालतील.तेव्हडीच लोकसंख्या कमी होईल" नंबर तीन  हसत हसत म्हणाला." या लोकांना फक्त आपली जात आणि धर्म प्रिय आहे .उठबस तेच चालू धर्म धोक्यात आहे... धर्म धोक्यात आहे .आम्ही अल्पसंख्याक म्हणून आमच्यावर अन्याय होतोय .अरे चार चार लग्न करायची परवानगी दिली तुम्हाला तरी अल्पसख्यांक कसे ...?? नंबर पाच हसत म्हणाला.सर्व हसू लागले पण नंबर चार शांतपणे आपली हत्यारे चेक करीत होता . जणूकाही त्याच्या कानावर हे पडतच नव्हते .
मध्यरात्री दोन  वाजता त्यांचे ऑपरेशन सुरू झाले. एका हेलिकॉप्टरने त्यांना तळापासूनच्या काही अंतरावर सोडण्यात आले .रात्रीच्या गर्द अंधारात ते तळाच्या दिशेने कूच करू लागले . कोणी कोणाशी एक शब्दही बोलत नव्हते. सगळा प्लॅन प्रत्येकाच्या डोक्यात फिट होता .  सगळे फक्त हाताच्या खुणेने संपर्क करीत होते . प्रत्येकाला आपले काम माहीत होते. दुसऱ्यांची फिकीर न करता आपल्या कामावर लक्ष केंद्रित करायचे होते .आत्मविश्वास त्यांच्या हलचालीतून स्पष्ट दिसत होता.त्या तळाच्या जवळ येताच अचानक एका बाजूने गोळीबार सुरू झाला.दहशतवादी त्यांच्या कल्पनेपेक्षा खूपच हुशार निघाले होते. त्यांच्या गोळीबारास प्रत्युत्तर देणास सुरवात झाली . ते पाचही जण हळू हळू वेढा आवळीत चालले होते . अंगात भिनलेल्या प्रशिक्षणामुळे त्यांच्या हालचाली आपोआपच  चपळपणे होत होत्या.
बराच वेळ दोन्ही बाजूने धुमश्चक्री चालू होती . मध्येच कोणाच्यातरी ओरडण्याचा आवाज ऐकू येई . हा हा म्हणता पहाट झाली ..गोळीबार कमी झाला. थोडया वेळाने शांत ही झाला. काही वेळ शांत बसून कमांडो आजूबाजूच्या परिस्थितीचा अंदाज घेऊ लागले .कमांडो त्या तळाच्या अगदी जवळ आले . काही अंतरावरच दहशतवाद्यांची प्रेते पडली होती. कानोसा घेत हळूहळू कमांडो आत शिरले.अचानक दोन तरुणी भीतीने थरथरत कोपऱ्यात बसलेल्या दिसल्या . नंबर पाच त्यांना धीर देण्यासाठी हळुवार पावले टाकीत पुढे आला . स्त्रिया असल्यामुळे तो थोडासा गाफील राहिला. तणावपूर्ण शांतता तिथे दिसत होती . अचानक त्यापैकी एका तरुणीने पाठीमागून छोटे पिस्तूल काढून त्याच्या दिशेने झाडले.सावधपणा अंगातच मुरलेल्या नंबर पाचने सवयीनेच बाजूला उडी घेतली पण गोळी त्याच्या दंडाला चाटून गेलीच .त्याला कव्हर देणाऱ्या नंबर तीनने पुढे सरसावत दोन्ही तरुणींच्या देहाची गोळ्याने चाळणी करून टाकली . एका दरवाज्यावर पहारा करणाऱ्या दोन दहशतवाद्यांचा  नंबर दोनने आवाज न करता खातमा केला आणि दरवाजा उघडून आत शिरले.आतमध्ये चार दहशतवादी नमाज पढत होते . "xxxx ...!! नंबर दोन  संतापून ओरडला.हातातली रोखलेली बंदूक खाली घेतली . तिघेजण त्या चौघांना घेरून उभे राहिले पण  गोळ्या झाडायची हिम्मत नाही केली."नमाज पुरा होऊ दे त्यांचा .... मग ठोकू .."नंबर तीन  म्हणाला."शेवटचा नमाज.."  नंबर एक हसत ओरडला .
अचानक नंबर चार आत शिरला आणि काही न बोलता त्याने हातातील एक 47 च्या एका फैरीत चौघांना संपवून टाकले."मिशन ओव्हर ..."इतकेच बोलून तो बाहेर पडला.धक्का बसल्याप्रमाणे बाकीचे तिघे त्याच्याकडे पाहत राहिले.
"अरे ते नमाज पढत होते आणि तू त्यांना गोळ्या घातल्यास....??  आपली संस्कृती नाही ती.."नंबर एक  संतापून म्हणाला.
"असेही ते मरणारच होते  नमाज पढु दिला असता मग गोळ्या घातल्या असत्या " नंबर दोन शांतपणे म्हणाला .
"कितीही झालो तरी माणसे आहोत आपण. मशीन नाहीत " नंबर पाच तोंडावरचा बुरखा काढीत म्हणाला .
"मला ते काही माहीत नाही.देशाचे शत्रू हे फक्त शत्रूच असतात. त्यांना संधी मिळेल तेव्हा ठेचायचे असते . मी फक्त शत्रू ओळखतो त्यांची जात धर्म नाही . ते कुठेही कोणत्याही अवस्थेत असले तरी मी मारणार त्यांना . देशाचे रक्षण करणे हाच माझा धर्म आहे . कदाचित मी हा युनिफॉर्म घातल्यावर माणूसपण विसरत असेन . पण लक्षात ठेवा  विशिष्ट कामगिरीसाठी  आपल्याला  घडविले गेले आहे . आपली एक छोटीशी चूक महागात पडू शकते. तेव्हा भावनिक होऊ नका . ऑर्डर्स फॉलो करा. शूट टू किल".. नंबर चार त्याच्या डोळ्यात नजर रोखून म्हणाला .
काही वेळाने त्यांना परत घेऊन जायला वाहन आले . नंबर चार  कुठे गायब झाला म्हणून बाकीचे कमांडो त्याला शोधू लागले . शोधता शोधता  एका बंद खोलीचे दार उघडून आत घुसले . समोर नंबर चार  शांतपणे नमाज पढत होता.
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर

फॅशन डिझायनर

फॅशन डिझायनर
"च्यायला....!!  ह्या धंद्यात काही राम राहिला नाही बघ..."हातातल्या कापडावर कैची चालवत रमेश राणे वैतागून म्हणाला.
"साल्या ...कोणी बनायला सांगितले होते तुला फॅशन डिझाईनर ...." मासिकातील स्त्रियांचे फोटो डोळे फाडून पाहत विक्रम म्हणाला.
" हा भाऊ ....?? माझ्याकडे बोट दाखवून स्पष्ट आवाजात रमेश म्हणाला आणि मन लावून मसाला डोसा खाणारा मी ..खाडकन भानावर आलो . "काहीतरी बोलू नकोस रम्या ...नाक्यावरुन जाणारी प्रत्येक स्त्री नजरेखालून गेली पाहिजे असा तुझाच हट्ट होता आणि ते प्रकरण तुझ्या घरी जाऊ नये म्हणून तुला ही आयडिया दिली .."
"हो.... आणि त्याचा वचपा म्हणून महिन्यातून एकदा हे असे चापून चोपून जातायत.." माझ्या हातातील मसाला डोश्याकडे बोट दाखवून रमेश ओरडला.
"तुझे नशीब चांगले आहे की बाजूच्या फास्ट फूडच्या जागी बार नाही .नाहीतर विचार कर किती बिल भरावे लागले असते.." विक्रम शांतपणे म्हणाला.
"आयला... दोस्त आहात की दुश्मन...?? एक तर धंदा होत नाही . टॅक्सेस आणि महागाई वाढतेय . रमेश चिडून म्हणाला.
" बदल कर मित्रा ..नवीन बदल स्वीकार कर ..."मी पाणी पीत म्हणालो .
"तुम्ही आल्यावर एकही कस्टमर माझ्याकडे फिरकत नाही हा बदल मी स्वीकारला आहे .."छद्मीपणे रमेशने उत्तर दिले .मी काही न बोलता त्याच्या टेबलवरचे मेन्यूकार्ड उचलले आणि नवीन काही मिळेल का ते पाहत बसलो .
इतक्यात एक सुन्दर तरुणी हातात छोट्या कुत्र्याला घेऊन आत शिरली.तो व्होडाफोनच्या जाहिरातीत दिसणारा कुत्रा आम्हाला पाहूनच गुरगुरायला लागला. "कूल डाऊन बेबी...अंकल कुछ नही करेंगे ."ती गोड आवाजात कुत्र्याशी बोलत होती.अंकल म्हणताच मी आणि विक्रमने चमकून एकमेकांकडे पाहिले आणि ओशाळवाणे हसलो .तिने हातातील बॅग रमेशपुढे ठेवून म्हणाली" देखो ...कोई लेटेस्ट स्टाईल में बताओ"
आता रमेशमधील प्रोफेशनल जागा झाला . बॅगेतून कपडा काढीत त्याने तो मोजला आणि वेगवेगळ्या डिझाइन दाखवायला सुरवात केली . तिने त्यातून दोन तीन डिझाइन निवडल्या आणि त्यातून एक डिझाईन तयार केली.त्या दरम्यान तो कुत्रा जणू आम्ही गुन्हेगार आहोत अश्या तऱ्हेने आमच्यावर लक्ष ठेवून गुरगुरत होता. मध्येच ती प्रेमाने त्याची पप्पी घेत होती आणि आम्ही उसासे सोडत होते.शेवटी रमेशचे आटपत आले.
"ये एक ट्रायल पीस है. अच्छा लगा तो और बनाऊगी ..."?? तिने गोड हसत रमेशला सांगितले. "और बचा हुवा कपडा मॅडम ...."?? रमेशने विचारल. "रखो आपके पास.." तिने सहज सांगितले.
"बुरा न मानो तो एक बात बोलू ...?? अचानक विक्रम म्हणाला आणि तिने प्रश्नार्थक चेहरा केला ,"वो बचे  पीस में आपके कुत्तेको एक ड्रेस बनाके ले लो .एक नया स्टाईल ....."
मी उठून बाहेर पडण्याच्या तयारीत राहिलो . तर रमेशने पटकन बिल बनवून तिच्या हातात दिले.
" आप कहना क्या चाहते हो अंकल...." ?? तिने कुत्र्याला जवळ ओढत विचारले.
"आजकल अपने पेटस के लिये बहोत सारे लोक ड्रेस बनवाते है. आप भी बनाओ ..."असे बोलून त्याने हातातील मोबाईलवरून बऱ्याच इमेजेस तिला काढून दाखविल्या.आम्ही ही कुतूहलाने त्याच्या मोबाईलमध्ये डोकावले . त्यात अनेक पाळीव प्राण्यांच्या विविध ड्रेस घातलेल्या इमेजेस होत्या.
"ओह...!!  सो स्वीट ...."ती तोंडावर हात ठेवून चित्कारली," आप ऐसें बना सकते हो ...."?? तिने रमेशला विचारले .
"क्यू नही....??  ही इज  ए एक्सपर्ट "विक्रम रमेशच्या पाठीवर थाप मारीत म्हणाला.
" ठीक है... इसके लिये एक बनाओ ...??
विक्रमकडे रागाने पाहत रमेशने कुत्र्याचे माप घेतले . त्याचेही बिल बनवून तिच्या हातात ठेवले . ती विक्रमला बाय करून जाताच  रमेश म्हणाला "चला......  आता निघा ....नाहीतर अश्याच आयडिया काढून मला धंद्याला लावाल "आम्ही दोघेही हसत हसत बाहेर पडलो .
पुढचे दोन महिने काही आम्हाला रमेशकडे जायला मिळाले नाही. एक दिवस ठरवून आम्ही दोघे त्याच्याकडे गेलो. तिकडे गेलो आणि पाहतो तर काय....?? आमचा नेहमीचा फास्टफूडवाला गायब होता . रमेशकडे मात्र तीन चार स्त्रिया बसल्या होत्या . बर्याचजणींकडे वेगवेगळे कुत्रे होते  तर एकीकडे ती केसाळ मांजर होती . रमेश उत्साहाने त्यांना काही फोटो दाखवीत होता . आणि त्यांच्या प्राण्यांचे माप घेत होता . आम्हाला पाहताच त्याने हात हलवून बसायला सांगितले . त्या पाळीव प्राण्यांकडे पाहत आम्ही अंग चोरुनच बसलो .काही वेळाने सर्व निघून गेले तसा रमेश आमच्याकडे आला .मी नेहमीप्रमाणे फास्ट फूड च्या दुकानाकडे नजर वळवली तसा रमेश म्हणाला" भाऊ ...दुकान विकले गेले आहे ते ...आज दुसरीकडे जाऊ " आणि हसला.
विक्रम आश्चर्याने म्हणाला" काय  रमेशभाई धंदा जोरात आहे तुमचा.  कोणाचे कपडे शिवतायत नक्की ...??
रमेश हसून म्हणाला." ही सर्व आपली कृपा विक्रम साहेब.त्यादिवशी तुम्ही काडी टाकून गेलात आणि त्या बाईच्या कुत्र्याचे कपडे मला शिवावे लागले.मीही रागात ते शिवले आणि चांगले दोन हजारचे  बिल लावले. पण ती बाई इतकी खुश झाली की तिने ओळखीच्या तीन चार बायकांना ते  दाखविले . मग काय मी त्यांच्याबरोबर त्यांच्या पाळीव प्राण्यांचेही कपडे शिवू लागलो .आता तर बायकांचे कमी आणि त्यांच्या पाळीव प्राण्यांचेच जास्त कपडे शिवतो. गेले दोन महिने मी फुल बिझी. स्टाफ वाढवावा लागला . एक ट्रेनर ठेवावा लागला . भाऊ तुझा तो फास्ट फूड वाला आहे ना ...?? त्याचेही दुकान मीच घेतले आहे . आता तिथे मी पेट फूड उघडणार आहे . शिवाय एका प्राण्यांच्या डॉक्टरला कन्सल्टंट म्हणून ठेवणार आहे . हल्ली मी गूगल वरून रोज वेगवेगळे प्राण्यांचे ड्रेस शोधतो ,डिझाईन करतो . एकूण काय तर स्त्रियांपेक्षा त्यांच्या पाळीव प्राण्यांचे ड्रेस शिवण्यात भरपूर फायदा आहे . चला....आजची पार्टी माझ्याकडून .पण उद्यापासून सहा महिने येऊ नका . कारण एखादया कुत्र्याने चावा घेतला तर मी जबाबदारी घेणार नाही "
बंद फास्टफूडच्या दुकानाकडे पाहत मी विक्रमच्या खांद्यावर हात टाकून बाहेर पडलो.
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर