परेड

परेड

चेहऱ्यावर टेन्शन दाखवतच त्याने मेजरला सवयीनुसार कडक सॅल्युट ठोकला.

"क्या बात है जोकर...?? बडे टेन्शन मे दिख रहे हो...?? घरकी याद आ रही है क्या ..."?? मेजर नेहमीप्रमाणे कडक आवाजात म्हणाला .आवाजात जरी विनोद असला तरी तो त्याच्या करड्या नजरेपर्यंत पोचत नव्हता.आवाजाची धारही कमी झाली नव्हती.

काश्मीरच्या दाट खोऱ्यात त्यांचे युनिट बरेच महिने तळ ठोकून होते. एकही दहशतवादी त्यांच्या तावडीतून जिवंत सुटत नव्हता.

त्याचे बोलणे ऐकून तो मनातच चिडला पण चेहऱ्यावर दाखवू दिले नाही .

"सर... यावर्षी सव्वीस जानेवारीला परेडमध्ये भाग घ्यायची इच्छा आहे . मुलाला आणि आई वडिलांना परेड बघायचीय .तुम्ही काही करु शकता का ...?? तो चाचरत म्हणाला .

 " साला जोकर.... गेली पाच वर्षे या जंगलात राहातोस. सरळ चालता तरी येते का तुला ...? कसली परेड ....?? चल भाग ... सव्वीस जानेवारीला इथे किती सावध राहावे लागते माहितीय ना तुला ..."?? मेजर चढ्या आवाजात बोलला तसे तो मान खाली घालून परत फिरला.

बाहेर आला तसा त्याचा फोन वाजला . पलीकडून छोटू बोलत होता.." काय झाले  पपा ..?? जायचे ना परेड पाहायला. मिळाली परमिशन ..."?? 

सहा वर्षाच्या छोटूशी खोटे बोलायचे त्याच्या जीवावर आले ."अरे मला नाही जमणार पण तुमच्यासाठी करतो काहीतरी.... "म्हणत त्याने फोन ठेवला.

सकाळी पुन्हा मेजरने त्याला बोलावले. मनात शंभर शिव्या घालत तो पुन्हा त्याच्यासमोर उभा राहिला. 

"ये लेटर ले और भाग परेड के लिये..सबको बुलाओ दिल्ली और दिखा.. अपने रेजिमेंट की ताकद..." मेजर हसत म्हणाला .

आश्चर्याचा धक्का बसून त्याने लेटर हाती घेतले आणि कडक सॅल्युट करून बाहेर धाव घेतली. डायरेक्ट लेटर घेऊन छोटुसमोर उभा राहिलो तर त्याचा चेहरा कसा होईल ..?? याची कल्पना करत त्याने स्वतःचे समान बांधायला सुरवात केली.

रात्री सर्व तयारी करून झोपायला जाणार इतक्यात मेजरसाहेबांनी सर्वाना केबिनमध्ये जमायची सूचना झाली . सर्व जमताच त्याने सर्च ऑपरेशनची घोषणा केली .पण त्याचे नाव डावलले होते.

"सर... मला ऑपरेशनमध्ये भाग घ्यायचाय ..."त्याने धीर करून साहेबाना सांगितले.

" अबे जोकर.. तुम तो छुट्टीपर हो. परेडमे शामिल हो जावो. लढाईया होती ही रहेंगी...मेजरसाहेब  नेहमीच्या करड्या आवाजात म्हणाला .

"नाही ... मी राहणार आपल्या जवानांसोबत....जिंदा राहा तो अगले साल परेडमे  जाऊंगा ..." यावेळी मात्र त्याच्या स्वर मेजरसाहेबांपेक्षा मोठा आणि करडा झाला होता.

इथे मात्र सहा वर्षाचा छोटू खुश होता .ह्या वर्षी त्याची परेड पहायची इच्छा पूर्ण होणार होती. आजी आजोबा सोबत तो दिल्ली ला जायला तयार झाला. त्याचे आजी आजोबा ही खुश होते.पोरगा सैन्यात होता पण ह्या वर्षी सव्वीस जानेवारीच्या परेडमध्ये तो दिसणार होता.त्या दिवशीच त्यांना एक पाकीट पोस्टातून आले होते. त्यात भारतीय सैन्यदलाकडून परेड पाहण्यासाठी आमंत्रण होते.आपला पोरगा साधा सैनिक असूनही भारतीय सैन्यदलाकडून आलेले आमंत्रण पाहून आजी आजोबा खुश झाले होते .तिघेही मोठ्या उत्साहाने दिल्लीला निघाले होते .

आज सव्वीस जानेवारी....दिल्लीला परेड चालू झाली होती. छोटू टाळ्या वाजवत भारतीय सैन्याचे कौतुक करत होता.आजीआजोबा मात्र आपल्या मुलाला शोधत होते.

तिकडे बेस कॅम्पवर मेजरसाहेब  टीव्हीवर ती परेड पाहत होते. त्याच्या हातात परवाच्या मोहिमेत शाहिद झालेल्या आपल्या शूर सैनिकांची नावे होती. सर्वांच्या घरी त्यांची पार्थिव पोचविण्याची व्यवस्था झाली होती . पण एक सैनिक मात्र अजूनही शवागृहात होता . कारण त्याचे आई वडील आणि सहा वर्षाचा छोटू दिल्लीला परेडचा आनंद घेत होते. आईवडील आणि मुलाची परेड पहायची आपल्या शूर सैनिकांची इच्छा त्यांनी पूर्ण केली होती.

© श्री. किरण कृष्णा बोरकर