एक वारी अशी ही

एक वारी अशी ही
तसा तो कोणाच्याही लक्षात येण्यासारखा नव्हताच . कधी आला...??  काय करतोय...?? याकडे कोणाचेच लक्ष नव्हते. उत्सव जवळ आलेला आणि जो तो त्या उत्सवाच्या गडबडीत होता.अश्यावेळी त्याच्याकडे कोण लक्ष देईल....???
त्यात तो होताच तसा. काळाकुट्ट रंग .. बुटका...डोक्यावर पांढरी टोपी...सदरा आणि कळकट लेंगा . कोणीतरी कपाळावर पांढरा टिळा लावला आणि बरेच दिवस राहिल्यामुळे तोही काळपट पडू लागला . देवळातली प्रत्येक काम करायला पुढे.... त्यामुळे एक आयता माणूसच फुकटचा कामाला मिळाला होता.तोही सकाळी उठल्यापासून पळत असे कधी कधी उभ्याउभ्यानेच जेवत असे.हल्ली भक्त ही त्याला ओळखू लागले होते.
उत्सवाला खूप गर्दी होणार म्हणून सर्व व्यवस्था उत्तम  होती.राज्यातील कानोकोपर्यातून पालखी घेऊन लाखो भक्त येणार होते . त्यामुळे सुरक्षा व्यवस्थाही चोख होती .पण प्रत्येकावर नजर ठेवणे कसे शक्य होणार ??
त्या दोन व्यक्ती मात्र अस्वस्थ दिसत होत्या.एक वृद्ध होता तर दुसरा तरुण.बहुतेक बापलेक असावेत.डोक्यावरचे गाठोडे सांभाळत ते मंदिराकडे येत होते . अचानक तो त्यांच्या समोर आला . हातातील नाश्ताची पत्रावळ त्यांच्यासमोर धरली . दोघांनीही दचकून एकमेकांकडे पाहिले आणि पत्रावळ हातात घेतल्या.त्याचा भोळा भाबडा चेहरा पाहून त्यांनी एकमेकांच्याकडे  बघितले. "पोरा हे गोठोडे हातात धरतोस का थोडा वेळ ...."?? त्यानं हसून ते हाती घेतले .
त्या हवालदाराची काही दिवसांपासून त्याच्यावर बारीक नजर होती.त्याचे वेडसर निरागस वागणे त्याला खटकत होतेच . तसे त्यानेही आपल्या वर्दीचा रुबाब दाखवत त्याच्याकडून काही कामे करून घेतली होतीच.आज त्याला त्या दोन व्यक्तींशी बोलताना पाहून चांगलाच चमकला . त्यांनी त्याच्या हातात गाठोडे दिले ते पाहून त्याचा संशय अधिक बळकावला .इतक्यात तो उठला आणि नदीच्या दिशेने चालू लागताच हवालदार ही त्याच्या मागून चालू लागला .नदीकाठच्या एका झाडाखाली त्याने ते गाठोडे ठेवले त्यावर आपला गळ्यातील ताईत ठेवला आणि गर्दीत तो मिसळून गेला . हवालदाराने त्याला शोधण्याचा प्रयत्न सोडून दिला आणि त्या गाठोड्याकडे वळला . त्या गाठोड्याच्या आतून घड्याळाची टिकटिक ऐकू येतात तो हादरला ताबडतोब कंट्रोलला फोन करून माहिती दिली . काही क्षणात परिसर रिकामा करण्यात आला . गाठोड्यातील बॉम्ब निकामी होताच सर्वांनी सुटकेचा निश्वास सोडला .
देवाचे आभार मानण्यासाठी हवालदार मंदिरात शिरला त्याने मूर्ती समोर उभे राहून हात जोडले . आज कोण जाणे मूर्ती त्याच्याकडे पाहून हसत असल्यासारखी दिसली . न राहवून त्याने मूर्तीकडे निरखून पाहिले तेव्हा गोठोड्याजवळ मिळालेला ताईत मूर्तीच्या गळ्यात दिसला .
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर