येणं..३

येणं....३

"डॉक्टर .... आज डिस्चार्ज मिळेल का .."?? त्या मध्यमवयीन स्त्रीने हात जोडत विचारले.

"ताई ...कसली घाई आहे तुम्हाला.. ?? किती सिरीयस कंडिशनमधून बाहेर आलाय तुम्ही हे माहितीय का ..?? दरवाजावर थाप मारून परत खाली आलात तुम्ही.आम्ही तर आशाच सोडून दिली होती .. .."तो तरुण डॉक्टर काळजीनेच म्हणाला . 

"खरंय तुमचे आणि आभार ही .. पण मला आज घरी जाऊदे .पाया पडते तुमच्या..." ती काळकुतीने म्हणाली.

"बघतो प्रयत्न करून. पण खात्री देत नाही. शेवटी नियम असतात काही ..."असे बोलून तो दुसऱ्या पेशंटकडे वळला . 

ती गप्प बसून मागील काही दिवसाचा विचार करू लागली .त्या दिवशी अचानक तिला ताप आला आणि नंतर खोकला.ती आपल्या तब्बेतीला खूप जपायची. त्यात लॉकडाऊन झाल्यानंतर जास्तच.

 तिने ताबडतोब तपासणी केली तेव्हा डॉक्टरांनी ऍडमिट होण्यास सांगितले. ते ऐकून तिचा धीर सुटला . आपल्यामागे आता काय होईल...??  ही चिंता सतावू लागली.

त्यात दोन दिवसांनी सिरीयस झाली .मध्येच तिला फोन यायचे .त्या दिवशी सिरीयस झाली तेव्हा फोन आला . डॉक्टरने नाईलाजाने तिच्या कानाला लावला . पलीकडचे बोलणे ऐकताना तिला रडू येऊ लागले तेव्हा डॉक्टरांनी फोन बंद केला.

 ती रात्र तिच्यासाठी धोक्याचीच होती. पण अचानक हळूहळू तिची तब्बेत सुधारू लागली .त्यानंतर ती काही दिवसांनी पूर्वपदावर आली .

नंतर काही दिवसांनी तिचा घरी जाण्याचा हट्ट सुरू झाला . ऍडमिशन कार्डवर तर ती अविवाहित असल्याचे लिहिले होते . मग घरी जाण्याची घाई का ...?? डॉक्टरला प्रश्न पडला होता. अर्थात हॉस्पिटलमध्ये इतके पेशंट ऍडमिट होत होते की प्रत्येकाची कौटुंबिक पार्श्वभूमी पाहायला कोणालाच वेळ नव्हता . 

थोड्या वेळाने तो डॉक्टर तिच्याजवळ आला आणि तिला घरी जाण्याची परवानगी दिली.

"घरून कोणाला बोलवायचे आहे का..."?? असे विचारले असता तिने नकारार्थी मान डोलावली . "सरप्राईज देईन म्हणते...." तीने हसत उत्तर दिले.

"चला मीच सोडतो तुम्हाला .एकट्याला सोडू शकत नाही आम्ही आणि तशीही तुम्हाला इतकी घाई का याची उत्सुकता आहेच .."डॉक्टर हसत म्हणाला. तशी ती गोरीमोरी झाली.

सर्व सोपस्कार पार पाडून ती डॉक्टरच्या गाडीत बसली."आज बॉयफ्रेंडचा वाढदिवस आहे का .."?? त्याने हसून विचारले.

"नाही .. मला बॉयफ्रेंड नाही .घरीही कोणी नाही..." ती तुटक आवाजात म्हणाली .मग ती त्याला रस्ता दाखवू लागली. थोड्याच वेळाने एका रस्त्यावरील शेवटच्या गल्लीत त्याने गाडी वळवली आणि एका जुनाट बंगल्यासमोर उभी केली.

"घर मोठे आहे तुमचे.."तो सहज म्हणाला .

"या चहा पिऊन जा ... "तिने उत्तर न देता आमंत्रण दिले.

तो खाली उतरला आणि तिच्या पाठोपाठ आत शिरला. तो बंद दरवाजा उघडताच आज एकाच हल्लागुला झाला . गोंधळून त्याने समोर पाहिले तेव्हा सात ते बारा वर्षाची पाच सहा लहान मुले " वेल कम आई .. हॅपी मदर्स डे ...मिस यु ...असे फलक घेऊन उभे होते.त्यात  दोन मुलीही दिसत होत्या. 

"हेच ते सरप्राईज.... आज मदर्स डे आहे आणि यादिवशी कोणती मुले आपल्या आईशिवाय  एकटी राहतील.."?? तिने त्या मुलाना जवळ घेत विचारले. "मला बॉयफ्रेंड नाही पण ही  मुलेआहेत ना ..?? रस्त्यावर राहणाऱ्या या मुलांना मी आधार दिलाय. हा वडिलोपार्जित बंगला आणि बँकेत वडिलांनी ठेवलेली रक्कम यावर आमची गुजारणा होतेय. अगदी छान चालले आहे आमचे. कोणाला काही होऊ नये म्हणून आम्ही खूप काळजी घेतो. पण तरीही हा आजार आमच्या घरात शिरला . माझ्यानंतर यामुलांचे काय होईल हीच काळजी सतावत होती.त्यादिवशी यांच्यापैकी एकाचा फोन आला.फोनवर तो रडत म्हणाला आई तुझ्याशिवाय आम्ही कसे जगू...??  तू काहीही करून परत ये. हा मदर्स डे तुझ्यासोबत साजरा करू... बस तेव्हा मी मनात पक्के केले आपल्याला परत घरी जायचंय . माझ्यासाठी नाही तर या मुलांसाठी. तीच माझ्याकडे पाहून जगण्याचे धैर्य गोळा करतात.आणि मी या आजारातून बरी झाले. मदर्स डे या मुलासोबत साजरा करायचा म्हणून मी तुमच्या मागे लागले होते डिस्चार्ज साठी.." ती डोळ्यातील अश्रू पुसत म्हणाली.

त्या डॉक्टरने हात जोडून तिला नमस्कार केला आणि डोळ्यातील अश्रू थोपवीत गाडीकडे वळला 

© श्री. किरण कृष्णा बोरकर