येणं....१

येणं.....१

तो आमच्या लोकल ग्रुपमधला एक .छोट्याश्या कंपनीत कामाला होता. माझ्या आधीच्या स्टेशनवर चढायचा आणि दोन जागा अडवून ठेवायचा.

 परिस्थिती बेताचीच असावी. कारण तो आमच्या इतकी कौटुंबिक चर्चा करीत नसे.पगाराच्या दोन तीन दिवस आधी ठराविक मित्रांकडे पैसे मागायचा.

"इतकीही कोणाची परिस्थिती वाईट नसते रे ..." मी कधी कधी दोनशे ची नोट त्याच्या हातात देत चिडून म्हणायचो.

"काय भाऊ तुम्ही पण ...पैसे ते पैसे ..मग ते वीस की दोनशे ते महत्वाचे नाहीत.पण खिसा पगार होईपर्यत बॅलन्स राहणे महत्वाचे...."असे म्हणून जोरात हसायचा. पण ते हसू त्याच्या डोळ्यापर्यंत कधीच पोचायचे नाही पण काही दिवसांनी समोर येऊन पैसे हातात टेकवायचा.

"अरे राहू दे रे .... मी कुठे मागितले तुझ्याकडे..".मी गमतीने म्हणायचो.

"भाऊ पण मला आता गरज नाही ना ...ज्यावेळी लागेल तेव्हाच मागेन मी ...."तोही  हसत हसत उत्तर द्यायचा .

त्याने पैसे दिले की आम्ही समजायचो याचा पगार झालाय . माझ्या आयुष्यात खूप कमी व्यक्ती मी पहिल्या होत्या की जे स्वतःहून उधार घेतलेले पैसे परत आणून देत होते. त्याच्या या सवयीमुळे  कोण नकार ही देत नव्हते .

त्या दिवशी तो नेहमीच्या ट्रेनला नव्हता .कधीही रजा न घेणारा आज दिसत नाही पाहून थोडी काळजी वाटली . नंतर फोन करू असे ठरवून सवयीनुसार विसरून गेलो .बरे ह्याला मेसेज करावा तर हा साधा फोन वापरणारा  त्यात व्हाट्स अँपही नाही .

संध्याकाळी फोन केला तर समोरून कोणी उचलला नाहीच . मी थोडा काळजीत पडलो . दुसऱ्या दिवशी ही तो नव्हता तेव्हा ग्रुपमध्ये चर्चा सुरू झाली.

" भाऊ शोधा त्याला.. माझे दोनशे आहेत त्याच्याकडे" एक हसून म्हणाला .

"मी शंभर दिलेत.... "दुसर्याने आवाज दिला.

"भाऊचे दोनशे असतीलच..." एक छद्मीपणे म्हणाला ... मी हसलो आणि शांत राहिलो .

"म्हणजे एकूण पाचशे बुडवून आपला मित्र गायब झाला ..."दोघे एका सुरात ओरडले .

दुपारी लंच टाईममध्ये माझ्या फोनची रिंग वाजली. अनोळखी नंबर पाहून मी फोन कट केला . पण थोड्या वेळाने पुन्हा त्याच नंबरची रिंग वाजली.

 नाईलाजाने मी उचलला ..."भाऊ काका ..मी निलेश बोलतोय . काल बाबांच्या फोनमध्ये तुमचा मिस कॉल पहिला.मी नावाने ओळखतो तुम्हाला ".

अच्छा म्हणजे हा त्याचा मुलगा होता तर ...?? मी ताबडतोब त्याची चौकशी केली तेव्हा तो ऍडमिट असल्याचे कळले. कोरोनाने त्यावर ही झडप घातली होती.

"बाबा ऑक्सिजनवर आहेत . कालच ऍडमिट केलंय. श्वास घ्यायला प्रॉब्लेम होत होता...तुमचा फोन आला म्हणून तुम्हाला कळवले..." समोरून तो शांतपणे बोलत होता .

ते ऐकून मला धक्का बसला . एक तर हा असा कफल्लक ....त्यात हॉस्पिटल....??  कसे जमणार ....? 

"काळजी घे रे बाबांची .... आणि काही मदत लागली तर फोन कर . आम्ही आहोत तुमच्या मागे .."मी सवयीनुसार बोलून गेलो .

"हो नक्कीच .. बाबा तुमच्याविषयी नेहमी बोलतात ..."त्याने उत्तर दिले 

मी ही बातमी ग्रुपमध्ये दिली आणि काही मदत करायची का असे विचारले 

ताबडतोब साधारण दहा हजार जमा झाले .मी त्याच्या मुलाच्या अकाउंटवर ट्रान्सफर केले .

मग काही दिवस त्याच्या तब्बेतीत चढ उतार होत राहिले . एक दिवस तर डॉक्टरने संपले.. अशीच खूण केली पण हा त्यातूनही तगला. हळू हळू महिन्याभरात नॉर्मल ला आला . आम्ही ही सुटकेचा श्वास सोडला .

आज पहिल्यांदा तो कामावर जाणार होता . मी डब्यात चढताच त्याने मला हाक दिली . त्याला पाहून मी खुश झालो .

"काय साहेब ....?? पहिला दिवस का ..?? तब्बेत कशी ..."?? मी पाठीवर थाप मारीत विचारले 

"मस्त...सगळी तुमची कृपा .."असे म्हणून खिशातून दोनशे रुपये काढून माझ्या हातात ठेवले 

"काय रे ... मी कुठे पळून जातोय का ...?? दे आरामात.." मी सहज म्हटले 

"पण मी गेलो होतो ना...." वर बोट करून तो म्हणाला ."भाऊ हॉस्पिटलमध्ये होतो तेव्हा सतत ही चिंता .. मित्रांचे पैसे द्यायचे आहेत . आपले काही झाले तर तो बोजा घरच्यांवर नको . तुम्हाला माहितीय मी कधीच कोणाला पैसे मागायला लावले नाही . पैसे मागणे माझी गरज असेल तर परत करणे हि माझीच जबाबदारी आहे . हेच मनात ठेवून मी या रोगाशी लढत होतो. हीच जबाबदारी मला जिवंत राहण्यासाठी ताकद देत होती.त्यात तुम्ही लोकांनी पुन्हा दहा हजार रुपये माझ्यासाठी गोळा केलेत . मग काय ..?? मला जिवंत राहण्यासाठी अजून एक कारण मिळाले आणि बळ ही .... ह्या फाटक्या माणसाच्या आयुष्यात ही तुमच्यासारखे मित्र आहेत हे पाहून जगण्याचे बाळ मिळाले आणि या आजारातून उठलो. आता आहेच मी नेहमीच्या लोकलला... जमतील तसे पैसे देईन ..." तो डोळ्यातील अश्रूला वाट करून देत मला सांगत होता .

आज एक विजेता योद्धा आमचा मित्र आहे हे पाहून माझे ही डोळे भरून आले 

© श्री.किरण कृष्णा बोरकर