जाणं....१

जाणं....१

नेहमीप्रमाणे हातात दोन दुधाच्या पिशव्या घेऊन रूम नंबर ३०४ ची बेल त्याने दाबली.दरवाजा उघडताच समोर समिरदादाला पाहून चमकला.

 "काल दादा गेले . दुपारी अस्वस्थ वाटू लागले म्हणून ऍडमिट केले. तासाभरात खेळ संपला.आजपासून दुधाची एकच पिशवी दे "दुःखी आवाजात समीर म्हणाला.

 त्याला काहीच सुचेना.काही न बोलता त्याने एक पिशवी त्याच्या हातात दिली आणि वळला.

असे कसे झाले...?? रोज दादाच दरवाजा उघडून दूध घेत होते आणि त्याच्याशी दोन शब्दतरी बोलल्याशिवाय दरवाजा बंद करत नव्हते. कधीकधी त्याच्या छोट्या भावासाठी खाऊ किंवा टी शर्ट देत. "दुधात पाणी टाकतोस..."अशी प्रेमळ तक्रार ही करीत.काही मदत लागली तर सांग रे ... असे आठवड्यातून एकदातरी म्हणत.

काल सकाळी ही दरवाजा नेहमीप्रमाणे त्यांनीच उघडला आणि आज हे अचानक ....?? दादांचे आयुष्यात नसणे ही कल्पनाच तो करू शकत नव्हता. किती आधार वाटायचा त्याला .

गेट बाहेर येऊन त्याने हळूच डोळे पुसले.हातातील दुधाची पिशवी त्याने कोपऱ्यात बसलेल्या भिकारणीला दिली.आता तो पुढचे दहा दिवस रोज एक पिशवी तिला देणार होता . दादांसाठी कमीतकमी हेच करू शकणार होता तो.

© श्री. किरण कृष्णा बोरकर