जाणं...३

जाणं....३

त्या इमारतीच्या गच्चीवरून तो समोरच्या खिडकीकडे एकटक बघत होता.दर दोन मिनिटाने कावकाव करत पंख फडकवायची त्याची सवय ही विसरून गेला होता तो. 

आता त्याची त्या खिडकीत जायची वेळ झाली होती. पण समोर वहिनी दिसत नव्हती. याचवेळी ती छोटूला घेऊन खिडकीत यायची .एक घास छोटूला तर दुसरा त्याला द्यायची. तोही खुशीत कावकाव करायचा तेव्हा छोटू आनंदाने टाळ्या वाजवायचा.

वहिनी आणि छोटूला पाहायला तो त्या खिडकीत बऱ्याच वेळा जायचा . कधीकधी त्याची काव काव ऐकून वहिनी चिडायची तर छोटुची झोपमोड व्हायची .पण हा कधीही काही न खाता त्या खिडकीतून परतला नाही. हल्ली हल्ली तर छोटू आणि वहिनी त्याच्या चोचीत खाऊ भरवू लागले होते. 

पण काल त्या खिडकीत खूप शांतता होती. तो नेहमीप्रमाणे काव काव करीत खिडकीत गेला तेव्हा छोटू बाबांच्या कडेवर शांतपणे बसला होता. घरात वहिनी कुठेच दिसत नव्हत्या. पण कोपऱ्यात एक स्त्री मोठमोठ्याने रडत होती. 

" बिचारी.. काल रात्री ताप आला म्हणून ऍडमिट केले तर वाटले नव्हते परत येणार नाही .आमच्या छोटूला पोरके करून गेली हो ....असे म्हणून ती अजून मोठमोठ्याने रडू लागली.ते ऐकून दुःखाने त्याने कावकाव केले.

 छोटुने त्याचे कावकाव ऐकले आणि त्याच्याकडे पाहून निरागासतेने हसला आणि त्याच्याकडे पाहून हात हलवला.इतक्यात ती स्त्री काठी घेऊन त्याच्यावर धावून आली ." मेला ....नको त्या वेळी कावकाव करीत येतो.."ती काठी फिरवत पुटपुटली. तो चपळाईने उडाला .आता पुन्हा या खिडकीत यायचे नाही असा निश्चय करूनच तो निघून गेला.

आज सकाळी पुन्हा तो खिडकीसमोरच्या इमारतीच्या टेरेसवर बसला होता. पण त्या खिडकीत जाण्याची इच्छा होत नव्हती .

इतक्यात कोणीतरी त्या खिडकीत पानातून वरणभात ठेवला ते पाहून त्याने सूर मारला आणि खिडकीत येऊन बसला . निरागस छोटू खिडकीत बसून त्याच्याकडे पाहून हसत होता आणि हातातील घास खायला त्याला बोलावत होता.छोटुसाठी का होईना त्याला खिडकीत यावेच लागणार होते .

© श्री. किरण कृष्णा बोरकर