सुनीता

कॉलेज च्या क्लार्क् मध्ये  २ महिन्यासाठी कोणतरी रजेवर गेले आणि ती त्याजागी आली .आम्ही दुसर्या वर्षाचे विद्यार्थी ,पण तिला म्याडम कधीच म्हटले नाही .बाहुली सारखी दिसणारी  ,५' उंचीची ,लांब केस ,एक वेणी घालणारी ,आणि हळुवार गोड आवाजात बोलणारी  सुनिता .आम्ही तिच्यापेक्षा ५/६ वर्षांनी लहान ,पण दोस्ती जुळल्यावर वयाचा प्रश्नच कधी आला नाही ,तिच्या बरोबर दुसरी मैत्रीण संगीता ,.खूप बडबड करणारी .छान ग्रुप जमला आमचा ,खूप धमाल केली तेव्हा ,एकमेकांच्या घरी जाने ,एकत्र जेवणे ,सिनेमा बघणे ,आणि गप्पाच्या मैफिली जमवल्या .आणि २ महिन्यानंतर नोकरी सुटताच ती गायब झाली .सर्व आठवणी मागे सोडून ,खूप शोधले तिला ,पण कुठलाही संपर्क होवू शकला नाही .अगदी परवापर्यंत .ठाणे स्टेशनावर जुन्या शिक्षिका भेटल्या .अर्थात मी त्यांना आठवतच नव्हतो पण जुन्या आठवणी सांगितल्या आणि ओळख पटली .मग तिने सुनीताचा नंबर दिला .आणि इतर काही जणींचा .मग मी तिला भीत भीत च पहिला मेसेज पाठविला .आणि संध्याकाळी तिचा फोन आला .तिने स्पष्ट सांगितले तुझा चेहरा आठवत नाही .मग जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या आही हळू हळू सर्व आठवले .मग अजून २/३ मित्र मैत्रिणी एकत्र झालो .आणि ग्रुप बनला .तिचे आपलेपणाचे बोलणे ऐकून असे वाटले कि मधली वर्षे गायबच झाली नव्हती .अजूनही आम्ही १९९० च्या काळातच आहोत .मग तिच्या घरी आम्ही ४ जन जमलो .ओल्ड इज गोल्ड ,जुन्या आठवणी जागल्या ,डोळे पाणावले .जणू मधला काळ गेलाच नव्हता .खरेच यालाच म्हणतात का खरी ,सच्ची मैत्री ,देव तुला खूप सुखात ठेवो सुनिता .