लॉकडाऊन ...६

लॉकडाऊन ....६

पंतप्रधानांनी लॉकडाऊन जाहीर केले आणि दुसऱ्या दिवशीपासूनच तो घरी बसला.

त्याची कामावरची वेळ म्हणजे सकाळी साडेसहाला बाहेर पडायचे  आणि रात्री जेवायलाच घरात शिरायचे. घरी काय चालू त्याच्याकडे लक्षच द्यायचे नाही.काम नसेल तेव्हा मित्रांबरोबर बसणे आलेच.मग रात्री जेवून बेडवर पडले की दिवसभर काय घडले याचा वृत्तांत सौ.कडून ऐकत झोपून जायचे.

 पाहिले काही दिवस छान गेले.सौ.ला नवीन नवीन पदार्थ बनवायची ऑर्डर सोडायची.मुलाच्या हातातून रिमोट हिसकावून घेऊन आवडते चॅनेल लावायचे. आईला सतत काहीतरी सूचना द्यायच्या.

काही दिवस सर्वांनी समजून घेतले पण हळूहळू सर्वांना त्रास होऊ लागला . त्याच्या घरात असल्यामुळे इतर सर्वांचा दिनक्रम बिघडला. 

हळूहळू कुरबुरी सुरू झाल्या.सासूसून किती काळ शांत राहणार...??

आता सकाळीच पहा ना... दोन कळश्या भरल्या नाही म्हणून सुरवात झाली आणि त्याचे पर्यवसान वादात झाले.झोपमोड झाली म्हणून हा मध्ये पडला.किती फालतू गोष्टींवरून वाद घालतेस म्हणत सौच्या अंगावर धावून गेला .सौ.ने तो राग मुलावर काढला . अंगावरचे पांघरूण जोरात खेचून तिने मुलाला उठविले.अचानक काय झाले हे न समजून तो डोळे चोळत उठला.मग दिवसभर घरात तणावग्रस्त स्थिती होती . हळूहळू हे रोजच होऊ लागले.घरात कोणाचेही वाद सुरू झाले की हा मध्ये पडायचा.मग त्याचा राग कोणावरही निघायचा .  

"शी. ..!!  किती छोट्या छोट्या गोष्टींवरून भांडणे करतात ही ..." रिमोट मुलाच्या हातातून घेत तो पुटपुटला.

"आई सर्व आटपून बेकिंग क्लासला जाते . तिचा तिथे छान ग्रुप झाला आहे .रोज काहीतरी नवीन डिश बनवून आणते.आजी दुपारी सोसायटीच्या नानानानी पार्कमध्ये जाते . तिथे ते गाणी म्हणतात. हसतात . चहापाणी करून संध्याकाळी परत येते. माझे कॉलेज.. नंतर क्लास....  दिवस कसा जातो तेच कळत नाही .पण ह्या लॉकडाऊन मुळे सर्वच ठप्प झाले आहे .." मुलाने शांतपणे सांगितले.त्याने फक्त मान डोलावली . 

संध्याकाळी सौ.ने  त्याच्या हातात पिशवी आणि सामानाची लिस्ट दिली ."मिळेल ते घेऊन या .. "असे बोलून पुन्हा किचनमध्ये गायब झाली .'ही दिवसभर किचनमध्ये काय करते ..."?? बरेच दिवस त्याला प्रश्न पडला होता.

रस्त्यावर तर बऱ्यापैकी गर्दी होती .आयला हेच का लॉकडाऊन ...?? लोकांना कितीही समजावले तरी बाहेर पडणारच. लिस्टमधील मिळतील त्या वस्तू त्याने पटापट घेतल्या . किमती पाहून दोघीही चिडणारा याची खात्री होतीच त्याला पण इलाज नव्हताच.

कॉम्प्लेक्सच्या कोपऱ्यावर ती उभी होती.  थोडा कळकट फ्रॉक ..केसांच्या दोन वेण्या कशातरी बांधल्या होत्या . बारा वर्षापेक्षा जास्त वय वाटत नव्हते . हातात मोगऱ्याचे दहा बारा गजरे होते . पण विकत घेण्यासाठी कोणाला फोर्स करीत नव्हती. फक्त येणाऱ्या जाणाऱ्यांना दाखवीत होती. काहीजण हसून तर काही या परिस्थिती कोण गजरे घेणार ..?? असा भाव चेहऱ्यावर आणून पुढे  जात होते.

तिने त्याच्यापुढे ही गजरे धरले . "घेणार ..."?? तिने हसून विचारले .

"अग पोरी... या परिस्थितीत कोण घेईल गजरे...?? सगळ्या स्त्रिया घरात बसून आहेत..."तोही हसत म्हणाला.

" सकाळपासून तीन चारच विकले गेले . अजून चार पाच गेले तर जेवणाची सोय होईल आमची . आमचा हाच धंदा आहे .." तिने निरागसपणे सांगितले.

तो आतून कुठेतरी हलला . हे घेऊन घरी गेलो की आणखी चार शब्द ऐकायला लागतील याची खात्री होती त्याला . पण त्या छोटीचा निरागस चेहरा समोर दिसत होता .शेवटी  त्याने तिच्याकडून चार गजरे घेतलेच . तिने सांगितलेली किंमत देऊन तो सोसायटीत शिरला.

घरी वातावरण शांतच होते. हातातली पिशवी ओट्यावर ठेवत त्याने सौ.कडे नजर टाकली. ती शांतपणे कणिक मळत होती. किती वर्षे तिची थट्टा केली नाही आपण ...?? त्याने स्वतःला प्रश्न केला. 

"बॉबी मधली डिंपल आठवली .. "तो हळूच तिच्या कानाशी कुजबुजला.तिने चमकून त्याच्याकडे पाहिले तिच्या नजरेत राग होता पण त्याच्या चेहऱ्यावरचे हसू पाहून ती थंड झाली आणि एक हलके हसू चेहऱ्यावर उमटले.

"येताना काही घेऊन आला नाहीत ना .."?? तिने अंगठा  तोंडाशी नेऊन विचारले.

त्याने खिशातून गजऱ्याची पुडी काढून तिच्या हातात दिली.

"हे काय आता ...?? गरज होती तेव्हा कधी आणले नाही.सध्या खायला पुरेसे सामान नाही मिळत आणि तुम्हाला हे बरे सुचते.घर कसे चालवते माझे मला माहित ..." तिच्या तोंडाचा पट्टा चालू झाला आणि तो हिरमुसला होऊन बाहेर आला.

रात्रीचे जेवण शांततेत झाले. तो ताबडतोब बेडरूममध्ये जाऊन झोपला .सौ रात्री कधी येऊन बाजूला झोपली ते कळलेच नाही.

सकाळी घरातील गडबडीने त्याचे डोळे उघडले . बाहेर आई ..मुलगा..सौ यांची थट्टा मस्करी चालू होती. सगळे हसत होते. मुलगा काहीतरी सौ ला सांगत होता .न रहावून तो हॉलमध्ये आला आणि डोळे विस्फारून समोर पाहू लागला.

 समोरच सौ. नवीन साडी ,छानसा हलका मेकअप करून खिडकीजवळ उभी होती . मुलगा हातात मोबाईल घेऊन सूचना देत  वेगवेगळ्या पोजमध्ये फोटो काढत होता . आई  सोफ्यावर बसून कौतुकाने तिच्याकडे पाहत होती. प्रत्येक पोजमध्ये  केसात माळलेले गजरे समोर येतील याची काळजी ती घेत होती .

© श्री. किरण कृष्णा बोरकर