लॉकडाऊन ...५ अ
रात्री आठची वेळ. त्या वस्तीत कमालीची शांतता होती..तशीही ती वस्ती शहरात असूनही इतरांपासून अलगच होती.
सामान्य माणूस त्या वस्तीपासून दूरच राहायचा . वस्तीतील माणसेही गुप्तता पाळून राहत होते.
तसे तिथे फक्त एकच प्रकारचे लोक राहत होते .ते ना पुरुष होते ना स्त्री...
खरे आहे ... ते तेच होते .. नाव उच्चारले की सर्वसामान्य माणसाला भीती वाटायची . त्यांचे विचित्र हावभाव ,त्या विशिष्ट प्रकारच्या टाळ्या वाजवून अश्लील बोलणे . बिनधास्त वागणे.ह्यांना कुठेही फिरण्यास आडकाठी नव्हती . कोणत्याही ट्रेन बस रस्त्यावरील गाड्यामध्ये हात पसरून पैसे मागायचे . काही लोक त्यांची टिंगल करत तर काही घाबरून त्यांना पैसे देत . पण आज लॉकडाऊन मुळे ती वस्ती घरातच बसून होती .
तो ही त्याच वस्तीतील एक .. ट्रेनमध्ये फिरून टाळ्या वाजवत पैसे मागायचा . न देणार्याला ही आशीर्वाद द्यायचा तर देणाऱ्याच्या डोक्यावरून प्रेमाने हात फिरवयाचा . कधी कोणाच्या मागे लागणे नाही . ट्रेन बंद झाल्यामुळे तो ही घरातच बसून होता . घर म्हणजे साधी पत्र्याची खोली होती . त्यात ते चार जण होते . हे दोघे सिनियर आणि त्यांचे दोन शिष्य .
इथे फक्त एकच नाते होते गुरू शिष्याचे . प्रत्येकजण आपल्या शिष्याला आपल्या पंथाचे ज्ञान देत होता . नियम समजावून देत होता .
लॉकडाऊन सुरू झाल्यापासून ते घरातच बसून होते . आता बाहेरील समाजाला त्यांच्याकडे लक्ष देण्यास वेळ नव्हता . जो तो आपली सुरक्षितता जपत होता .
त्या दिवशी तो घरातून बाहेर पडला तर नाक्यावरील पोलीस त्याच्यावर धावून आला . ए चल निघ इथून ,साले आले टाळ्या वाजवायला .. तो हिरमुसला ..चेहरा पाडूनच घरी आला.
आम्हाला पोट नाही का ..?? अजूनही आम्हाला वेगळी वागणूकच मिळणार का ..?? तो विचार करू लागला .
"अण्णा उद्या तांदूळ आणावे लागतील . दोन दिवस पुरतील इतकेच आहे ..".त्याचा शिष्य डबा उघडून म्हणाला.
आता तर बाहेर पडण्याशिवाय पर्याय नव्हता . तो उठला पिशवी हातात घेऊन बाहेर पडला.
आज रस्त्यावर दुसराच साहेब उभा होता . पण तो ही धावत अंगावर आला ..." चल निकल यहा से .. "काठी घेऊन तो अंगावर आला .
"मारा मला... मारा... नागडे करून मारा .. थांबा मीच कपडे काढतो....." असे बोलून तो साडी सोडू लागला.
."ए चूप... क्या कर रही हो .. त्या साहेबाने लाजेने डोळे मिटले.
" जा.. कुठे जायचे तिकडे .." तो चिडून म्हणाला .
तीने वाण्याकडे जाऊन रांगेत उभे राहून तांदूळ आणि साखर घेतली . येताना पुन्हा त्या अधिकाऱ्याकडे पाहिले यावेळी तो हसत त्याच्याकडे पाहत होता .
"एक काम करशील .."?? त्याने विचारले .
"साहेब ...दोन घास पोटाला मिळाले तर काहीही करू ....."त्याने पोटावर हात मारून उत्तर दिले .
"रोज सकाळी इथे येऊन उभे राहायचे आणि या मॉर्निंग वॉक आणि फुकट फिरणाऱ्यांच्या मागे लागायचे. त्यांना स्पर्श न करता काहीही करून पळवून लावायचे . दुपारचे जेवण आम्ही देऊ . खूप लोड आहे इथे आमच्यावर . लोक सांगून ऐकत नाहीत . तुम्हाला तरी घाबरतील....." त्या अधिकाऱ्याने विचारले .
" आम्ही चारजण आहोत साहेब .तुम्ही सांगाल तिथे..पाहिजे तितका वेळ उभे राहू ..फक्त जेवणाचे बघा . खूप हाल होतात हो ... आमच्या वस्तीकडे कोण लक्ष देत नाही ...".तो हात जोडून म्हणाला .
"ठीक आहे . या तुम्ही चारही ....तसे तुमच्यापासून दूर राहतात सामान्य माणसे . थोडा तरी फायदा होईल . चल घेऊन ये त्यांना ... साहेबाने ऑर्डर सोडली आणि पोटापाण्याचा प्रश्न सुटला म्हणून तो आनंदाने घरी गेला .
त्या शोले चित्रपटात एक डायलॉग होता ठाकूर ने हिजडोंकी फौज तयार की हैं. आज हीच फौज कोरोनाच्या युद्धात खारीचा वाटा उचलण्यात सिद्ध झाली होती .
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर
No comments:
Post a Comment