लॉकडाऊन ..४

लॉकडाऊन ..४

संध्याकाळी साडेसहा झाले आणि दरवाजाची बेल वाजली.त्याचक्षणी घरात एकदम शांतता पसरली.

आतापर्यंत हसत खेळत गाणी गुणगुणारी ती अचानक शांत झाली.चेहऱ्यावर भीती पसरली आणि ती आत बेडरूममध्ये पळाली. 

स्वयंपाकघरातून एक स्त्री घाईघाईत बाहेर आली...तिने दरवाजा उघडला.

दारात तो उभा होता. चेहऱ्यावर त्रासिक भाव."इतका वेळ दरवाजा उघडायला....."??  त्याने चिडून विचारले आणि आत शिरला.

" किचनमध्ये होते.. म्हणून उशीर झाला .. "बायकोने घाबरत उत्तर दिले.

"मग ती काय करतेय...."?? त्याने पुन्हा चिडून विचारले इतक्यात ती हातात पाण्याने भरलेला ग्लास घेऊन आली . त्याने रागाचा कटाक्ष टाकून त्या थरथरणाऱ्या हातातून ग्लास ओढून घेतला.ती ताबडतोब आत पळाली .

"उद्यापासुन लॉकडाऊन आहे.मी घरीच राहणार आहे.." बायकोला सांगून तो बाथरूममध्ये शिरला.तो आत शिरताच बायकोने कपाळावर हात मारला आणि आपली गरीब नजर तिच्यावर टाकली.

तो एका सरकारी खात्यात चांगल्या पदावर होता. हातात पैसा बऱ्यापैकी असल्यामुळे कधीतरी बाहेर पिणे व्हायचे . लग्न झाले आणि बायको आधुनिक विचारांची असल्यामुळे तिची कधीतरी घेण्याला हरकत नव्हती.

लग्न झाले आणि तिचा जन्म झाला  तसा तो पिसाटला. मुलगी होणे त्याला अपेक्षित नव्हते.त्यातच पुन्हा रिस्क घेऊ नका.आईला धोका होईल असे डॉक्टरांनी सांगताच तो अजून चिडला .

घरी आल्यावर बायकोला स्पष्ट सांगितले.मला ही डोळ्यासमोर नको. हिचे सर्व तूच करायचेस. माझ्याकडून जास्त अपेक्षा ठेवू नकोस.

 तेव्हापासून त्याचे पिणे दररोज सुरू झाले.घरी यायचे फ्रेश व्हायचे..नेहमीच्या बारमध्ये बसायचे.एक 90 चा पेग मारायचा .घरी जायचे जेवून ताणून द्यायचे . हाच रोजचा दिनक्रम झाला . रविवार असेल तर दुपारी. 

हा घरात असला की ती बेडरूममधून बाहेर पडायची नाही . आता कुठे बारावे लागले होते तिला.पण वयाच्या दहाव्या वर्षीच कळले की आपले आणि वडिलांचे संबंध ताणलेले आहेत.

कारण कळले नाही पण  नकळत्या वयातच  समजूतदार झाली ती. कारणाशिवाय वडीलांसमोर जायचे नाही .

ते असताना हळू आवाजात बोलायचे .शक्यतो समोर जायचे नाही . काही प्रॉब्लेम आला तर आईलाच सांगायचे . अश्या काही गोष्टी तिच्या मनात पक्क्या बसल्या .आणि एकदा का काही गोष्टी मनात बसल्या की पुढील गोष्टी सोप्या होतात.

लॉकडावूनचे पाहिले काही दिवस ठीक गेले.

ती आपल्या रूममध्ये अभ्यास करीत किंवा काहीतरी करीत असायची. अधूनमधून आईला मदत करायची . चुकून वडिलांच्या समोर आली तरी मान खाली घालून.

त्यानेही कधी तिला विचारले नाही.हा दिवसभर लोळत बसायचा . आता घरचा टीव्ही त्याच्या हातात गेला होता . संध्याकाळ झाली की घरचा स्टॉक बाहेर काढायचा . पण तो ही किती दिवस पुरणार ...?? शेवटी तेही संपले. 

आता मात्र त्याची चीडचीड सुरू झाली .त्यात संध्याकाळी काहीच नसल्यामुळे अजून परेशान .. बायको त्याची तळमळ पाहून तिला अजूनच जपत होती. हो कोणाचा राग कोणावर निघायचा ...?? मित्रांकडचा ही स्टॉक संपला . ती रात्र कशीबशी तळमळत काढावी लागली त्याला.

दुसऱ्या दिवशी बायकोने उठवलेच नाही.याला जाग आली तेव्हा दहा वाजून गेले होते.

काही न बोलता तो उठला. फ्रेश होऊन बाहेर आला तर  समोरच नाश्ता तयार होता. टीव्ही पाहत वेळ कसा गेला ते कळलेच नाही. संध्याकाळी बायकोने ऑर्डर सोडली . किचनच्या माळ्याची साफसफाई करूया.

 काही न बोलता त्याने मान डोलावली आणि  वर चढला . जुन्या बॅग्स ..पेपर.. काही भांडी.. सगळे खाली घेऊन तो बाहेर बसला.

"नको असलेले बाजूला काढा .. तोपर्यंत मी जेवणाची तयारी करते..." बायकोने पुन्हा एक ऑर्डर सोडली . तो मुकाटपणे सर्व सामान चेक करू लागला.

आयला  आपल्याकडे पु. ल. ..चि .वि. जोशी. रणजित देसाई ..कुठून आले...??  त्याच्या जुन्या आठवणी चाळवल्या. 

"काय ग...!!  ही पुस्तके कोणाची आहेत ..??? त्याने ओरडून बायकोला विचारले. 

"तुमचीच आहेत ... किती वर्षे झाली त्याला ..आता ठेवा बाजूला वाचू आम्ही ... " तिने आतूनच सांगितले.

 आम्ही ....तो मनात म्हणाला मग त्याने हळूच तिच्या बेडरूमकडे नजर टाकली.दरवाज्याआडून ती त्याच्याकडे पाहत होती...भयचकित नजरेने.

 काही न बोलता त्याने पुस्तके बाजूला काढली .एके काळी त्याला  वाचनाची प्रचंड आवड होती .  किती वर्षे झाली शेवटचे पुस्तक वाचून ..?? त्याने विचार केला . चला आता वेळ आहे ..वाचून घेऊ .. 

आता संध्याकाळ वाचनात जाऊ लागली . दारूची आठवण थोड्या प्रमाणात का होईना कमी झाली.

आता त्याचे रुटीन बदलले होते .सकाळी उशिरा उठायचे . टीव्ही पाहणे , पुस्तक वाचन .मग नेमकी संध्याकाळी बायको काहीतरी काम हातात द्यायची ,. मग काम करता करता जुन्या आठवणी जागवायच्या.आपली वाचून झालेली पुस्तके ती आपल्या रूममध्ये वाचते हे त्याच्या लक्षात आले होते.

त्यादिवशी सकाळी अचानक त्याला जाग आली .काय झाले ते कळलेच नाही पण कसलातरी आवाज होता हे नक्की. डोळे उघडून पाहिले तर सहा वाजले होते.बायको ही शेजारी नव्हती.तो उठला.

तिच्या खोलीतून मंजुळ सूर ऐकू येत होते . सुरेल नाहीत पण सलग वेडेवाकडे बासरीचे सूर होते ते . त्याने हळूच तिचा दरवाजा उघडला . समोर मोबाईल ठेवून तिचे बासरी वाजवणे चालू होते . शेजारी बायको बसली होती . दरवाजात त्याला पाहताच तिची बासरी पटकन थांबली. भयचकित चेहऱ्याने ती आईच्या कुशीत शिरली.

तो काही न बोलता परत फिरला.

" रागावू नका हो ...तुम्हाला नाही त्रास होणार .आवड आहे तिला बासरी वाजवायची . मी क्लासही घातलंय . शनिवार रविवार क्लास असतो. हल्ली लॉकडाऊनमुळे तो ही बंद  मग ऑनलाईन घरीच शिकते ती .."बायको रडवेला चेहरा करून म्हणाली.

त्याने पुन्हा आत पाहिले.कोपऱ्यात ती बासरी छातीशी घट्ट धरून उभी होती . डोळ्यात भीती . कुठेतरी आतून हलला तो . इतकी भीती आपल्याबद्दल .खरच आपण इतके वाईट आहोत ..

"अजून काय काय येते तिला ...??  तसे बायकोने काही ड्रॉईग पेपर समोर केले .तिने काही चित्रे काढली होती.

"ही अशी चित्र काढतात का ..?? बोलाव तिला...तो सवयीनुसार खेकसला . 

ती खाली मान घालून त्याच्यासमोर उभी राहिली .हात पाय कापत होते तिचे.

" हे बघ..ही लाईन अशी पाहिजे .इथे डार्क कर .हा सर्कल बरोबर काढ .."?? त्याने विविध सूचना केल्या . दोघीही आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहत उभ्या राहिल्या.

"बघता काय... मीही एकेकाळी छान ड्रॉइंग काढायचो . तीन वर्षे क्लासही केला होता . पण पुढे नाही जमले.उद्यापासून संध्याकाळी रोज दोन तास ड्रॉइंग शिकवीन मी तिला . आणि ते बासरीचे चालू राहू दे तुमचे ... "तो हसत म्हणाला .

बायकोने तिला जवळ घेत डोळे पुसले.आज लॉकडाऊन मुळे बापलेकीच्या नात्याला नव्याने सुरवात झाली हे ही नसे थोडके ....

© श्री किरण कृष्णा बोरकर