लॉकडाऊन ...५
तसा मी लॉकडाऊन फारच कडक पाळतो. पण कधीकधी नाईलाज होतो आणि खाली उतरावेच लागते.
आताही तेच झाले. सौ.ची काही औषधे संपली आणि ती आणण्यासाठी खाली उतरलो. नशीब सोसायटीबाहेरच मेडिकल शॉप होते. मिळतील ती औषधे घेतली काही त्याच्याकडे नव्हती ..म्हटले आल्यावर फोन कर आणि परत निघालो .
तेव्हड्यात समोर तो आला . चेहऱ्यावर मास्क असल्यामुळे मी पहिल्यांदा ओळखले नाहीच . पण ती साडी नेसायची पद्धत ,खांद्यावरील पर्स आणि मुख्य म्हणजे ती विशिष्ट टाळी वाजवून हाक मारायची पद्धत...
" क्या भाऊ.... कैसा हैं... "?? माझ्यासमोर येऊन पुन्हा ती टाळी वाजवत तो म्हणाला.
त्याला पाहून मी उडालोच .
"तू इथे कसा ...?? आणि इथे कोण पैसे देणार तुला ...?? मी ताबडतोब सुरू झालो.
" हो .. हो .. भाऊ ..सावकाश ... काही होणार नाही मला ...?? उलट पोलिसांच्या मदतीलाच आम्ही आलोय...?? त्याने उत्तर दिले.
अरे वा छानच .. म्हणजे पोलिसांना ही आता तुमची गरज भासू लागली तर .....चल चहा पिणार का ...?? पण घरी नेणार नाही हा .. बाहेरच पिऊ... "मी हसत म्हणालो.
"हा..हा..हा.. भाऊ ..!! असेही कोण आम्हाला घरात घेत नाहीत. तर या परिस्थितीत कोण घेईल ...?? पण चहा पाजाच... "तो म्हणाला.
मी सौला फोन करून थर्मासमधून चहा आणि कागदी पेले आणायला सांगितले. सोसायटीच्या गेटजवळच्या बाकड्यावर बसलो.
"मग सध्या धंदा बंदच ना ...?? मी विचारले.
"होय भाऊ .. ट्रेन बंद ,बस बंद ,रहदारी बंद .. आम्ही तर लोकांकडे हात पसरून जगणारे .. आता लोकच दिसत नाहीत तर कोणाकडे हात पसरणार ...?? सुरवातीचे काही दिवस छान गेले पण पोटाला काहीतरी लागतेच ना .. आमच्या वस्तीतही कोण येणार ..?? स्वतःचेच करायला त्रास होतोय तर आमच्याकडे कोण येईल ....??.तो हसत म्हणाला . पण डोळ्यात वेदना दिसत होती .
"खरे आहे ..."मी सहानभूतीने म्हटले.
"पैश्याचा प्रश्न नव्हता भाऊ .. चोवीस तास आम्ही लोकांपुढे हात पसरत असतो .. 90% लोक पैसे देतात . काही घाबरून ...तर काही आशीर्वादासाठी . पण जगायला फक्त पैसेच लागतात का ...?? बाजारात गरजेच्या वस्तू कमी आहेत . डाळ भात खाऊन राहावे लागते . सगळ्याच गोष्टींची कमतरता आहे . सामान्य माणसाचे हे हाल मग आम्ही मधलेच .. तिरस्कारणीय माणसे .. शेवटी त्या दिवशी बाहेर पडलो . नाक्यावर पोलीस उगाच फिरणार्यांना शिक्षा करीत होते . पण चार पोलीस कितीजणांना पुरणार . लोक ऐकत नाहीत ..मॉर्निंग वॉकला बाहेर पडतात . वेळ काळ समजतच नाहीत . तो साहेब आला माझ्या अंगावर धावून मी म्हटले मारा पण वाण्याकडून डाळ साखर आणून द्या .. आणि साडी सोडू लागले तसे आजूबाजूचे सर्वच पळाले..."तो हसत म्हणाला.
मीही हसून हात जोडले .
"त्या साहेबाने पण असेच हसून हात जोडले आणि जाऊ दिले . येताना त्याने मला बोलावले म्हणाला काय करतो घरी बसून ...?? काय करणार आम्हाला काय येतेय . तो म्हणाला मी तुमची जेवायची सोय करतो तुम्ही आम्हाला मदत करा .. त्याने आमचा ग्रुप बनवला आणि नाक्या नाक्यावर उभे केले . जे लोक उगाच फिरत असतील त्यांना त्रास द्यायचा ,त्यांच्या मागे फिरून पळवून लावायचे . त्याबदल्यात दोन वेळचे जेवण देणार .. आयला हे तर बरे झाले ना भाऊ आमच्यासाठी . आता पाच सहा ग्रुप आहेत आमचे .पोलिसांना मदत करतात . वृद्धाना मदत करतात . सुरक्षिततेचे नियम पाळून जमेल ते करतो आम्ही .... मेलो तरी आमच्या मागे कोण आहे रडायला .... "तो मुद्दाम मोठ्याने हसत म्हणाला.
सौ चहा घेऊन आली . मी तिची त्याच्याशी ओळख करून दिली . त्याने लांबूनच तिला आशीर्वाद दिला . मग बाकीच्या साथीदारांना बोलावून सर्वांना चहा पाजला.
इतक्यात बंड्या खाली उतरला . त्याला पाहून चमकला.
" काय दादा कसे आहात ..?? त्याने बंड्याला हात उंचावत विचारले.
" मी मस्त .. तू काय करतोस इथे ...?? मग माझ्याकडे वळून म्हणाला .."भाऊ रक्तदान शिबिर आयोजित केलय दिवसभरात पन्नास बाटल्या तरी गोळा करायच्या आहेत . पण या लॉकडाऊन मुळे कोण बाहेर पडत नाही हो ...?? टेन्शन आलेय ..
मी खेदाने मान डोलावली.." बघू काहीतरी ..."
तसा तो बंड्याला म्हणाला .. दादा माझे रक्त चालेल का ....??
"का तू माणूस नाहीस का ..?? बंड्या ताडकन म्हणाला.
मग चला मी येतो आणि हे चार आहेतच .. फक्त जेवणाची सोय करा तीही पार्सल .वस्तीतही म्हातारे आहेत हो.त्यांची ही सोय होईल.
" जेवणाची जबाबदारी मी घेतो ... चला..." असे म्हणून बंड्या पुढे निघाला.
तो ही उठला मला हात जोडून म्हणाला " शेवटी आम्ही ही समाजाचे देणे लागतोच ना . आज आमची वेळ आलीय ..." असे बोलून मान उंचावत बंड्याच्या मागून निघाला .
© श्री. किरण कृष्णा बोरकर
No comments:
Post a Comment